Ruth van de Pol
A green view
“Het raam van mogelijkheden”
In een kamer waar stilte de muren kleurt, staat een raam op een kier. Niet zomaar een raam, maar een poort naar een andere wereld. De kamer zelf is sober, met wanden in zachte tinten groen, een vloer als een diepe oceaan van blauw en een strook licht waar het daglicht op rust – als een gedachte die nog niet uitgesproken is.
Links prijkt een donkere zuil, misschien een pilaar of de rand van een kast, die het kader bewaart van de ruimte waarin we ons bevinden. Maar het oog wordt onherroepelijk getrokken naar rechts, waar het raam zich opent als een schets in beweging. De lijnen zijn vaag, alsof ze op het punt staan te verdwijnen of juist gevormd worden – een spel tussen wat is en wat zou kunnen zijn.
Door dat raam fantaseert de kijker. Misschien is het uitzicht een stad met geometrische vormen, torens die tegen de lucht leunen, ramen die ritmes creëren zoals noten in een partituur. Of misschien kijkt men uit op een open landschap, waar architectuur nog slechts een droom is, een plan op papier, wachtend om gebouwd te worden.
Het schilderij ordent de ruimte met grote vlakken en vage contouren, net als gedachten die nog niet helemaal zijn uitgekristalliseerd. Het nodigt uit om zelf in te vullen wat buiten ligt. Hier wordt de architect niet alleen bouwer, maar ook dromer. Want wat is architectuur anders dan een poging om fantasie vaste vorm te geven?
Binnen de eenvoudige vlakken leeft een verlangen naar ordening, een poging om grip te krijgen op de wereld buiten. Tegelijkertijd laat het schilderij genoeg ruimte voor de chaos van verbeelding – lijnen die niet kloppen, vlakken die overlappen, kleuren die net buiten de lijntjes dansen.
En zo staat de kijker stil, in die kamer zonder meubels, turend door een raam zonder glas, naar een wereld die nog gebouwd moet worden – uit herinneringen, uit verlangen, uit kleur.